به گزارش پایگاه خبری آهننیوز؛ تعطیل و یا نیمه تعطیل شدن واحدهای صنعتی کوچک و متوسط یکی از آفتهای چند سال گذشته در اقتصاد و بخش تولید کشور بوده است. خود تحریمیهای داخلی و فشارهای خارجی مهمترین عواملی بودهاند که سبب این کج کارکردی شده و زمینه افول صنایع کوچک را ایجاد کردهاند. با این همه رویکردی که دولت سیزدهم از ابتدای روی کار آمدنش پیش گرفت؛ احیای واحدهای تولیدی راکد بود و به اعتقاد "امین بیدی" عضو انجمن تولیدکنندگان و صادرکنندگان سازههای فولادی کشور، شهید ابراهیم رئیسی چه در دوره مدیریتش در قوه قضاییه و چه در دولت سیزدهم نگاه ویژهای نسبت به احیای کارخانجات تولیدی ورشکسته و رو به نابودی داشتند. در ادامه بخش دوم این گفت و گو را میخوانید.
هر سال جشن نابودی یک سری از مجموعههای موفق را میگیریم
* با توجه به تاکیدات زیادی که رهبری نسبت به عدم بنگاهداری دولت دارند و نگاه ویژهای که همواره ایشان به بخش خصوصی داشتهاند، سبب شد تا شعار امسال نیز بر پایه مشارکت نامگذاری شود. به نظر شما رویکرد دولت نسبت به بخش خصوصی در این دوران چگونه بوده و تا چه میزان توانسته مطالبات رهبری را در این زمینه محقق کند و مسیر را برای فعالیت بخش خصوصی هموار کند؟
هیچکس به اندازه مقام معظم رهبری بر مقتضیات و اوضاع کشور تسلط ندارد و اطلاعات و دادههای هیچ فردی به اندازه ایشان نیست. از نتیجه عملکرد و رفتاری که برای حمایت از بخش خصوصی اتخاذ کردهاند نشان میدهد که میدانند چه خبر است. بخش خصوصی ما امروز، بسیار کوچک شده است. زمانی بزرگترین بنگاههای اقتصادی موفق کشور در اواخر دوران پهلوی، بخش خصوصی بود. پس از انقلاب تقریباً همه صنایع موفق، دولتی شدند و هر سال ما برای یکی- دو مجموعه از این مجموعههای بزرگ، جشن نابودی میگیریم. آخرین آن شرکت ارج بود. ماجرای از بین بردن این شرکتهای بزرگ هم اینگونه است که یک سری مأمور میشوند که آنها را نابود کنند. امروز این افراد که خود را تولیدکننده میخوانند به قدرتی فزاینده رسیدهاند که زور دولت و مردم به آنها نمیرسد.
رصد این مورد اصلاً کار سختی نیست و شاید رهبری متوجه این موضوع شدهاند که امسال را سال رونق تولید با مشارکت مردمی قرار دادند. البته جا دارد از سیاستهایی که آقای رئیسی چه در قوه قضائیه و چه در ریاست جمهوری تقدیر کرد که در راستای حمایت از بخشهای تولیدی همراهی کردند. پیش از این اینطور بود که شرکتها به ورشکستگی میرسیدند و در نهایت، اداره آن در اختیار بانکها قرار میگرفتند و آنها هم به شرکتهای خصولتی واگذار میشدند. ایشان در قوه قضائیه حرکتی کردند که کسی در قوه قضائیه اقدام نکرده بود. ایشان اذعان داشتند که اجازه دهید این بنگاهها اداره شود ولی نه توسط بانک و یا ارگان و مجموعههای دولتی، بلکه خودش باید اداره شود.
* انتظار شما بهعنوان فعال بخش خصوصی از دولتها چیست؟ حمایت دولتها از بخش خصوصی باید در اخذ تسهیلات ارزی و تسهیل در امر تولید و صادرات باشد یا امر دیگری مدنظر است؟
مشکل امروز بخش خصوصی، تسهیلات نیست بلکه سیاستهایی است که بخش خصوصی را به سمت نابودی کشیده است. یکی از کارهایی که وزارت صنعت خیلی جدی آغاز کرده این است که شروع به عارضهیابی این واحدها کرده است. شاید در جایی مشکل مدیریتی وجود دارد که با ارائه جلسات آموزشی، رفع مشکل میشود. امروز در واقع بخش خصوصی ما بسیار کوچک شده است و این واقعیت میتواند پاشنه آشیل کشور باشد. بخش خصوصی اگر در چند سال اخیر از گردونه تولید خارج میشد شاید به راحتی نمیتوانستیم تحریمها را از میان برداریم. تحریمها موفقیتهایی را به دنبال داشت که به طور نمونه میتوان به صنعت لوازم خانگی اشاره کرد که باعث شد از واردات جلوگیری شود و شرکتهای لوازم خانگی در داخل شکل بگیرند.
یکی دیگر از معضلات بخش خصوصی نیروی انسانی است که متاسفانه چارهای برای آن اندیشیده نشده است. بنده اگر بتوانم در بخش خصوصی سود معقولی به دست بیاورم، یقیناً مزد کارگران را طوری تنظیم میکنم که سمت مسافرکشی نروند. یک کارگر جوشکار که دستمزد متعارفش ماهیانه 50 میلیون است اما بخاطر سود ناچیز محصول، کارفرمایش نمیتواند این مبلغ را به او پرداخت کند و طبیعی است که به دنبال شغل دیگری باشد و از کیفیت کار هم بکاهد. قبلاً کسی که شغلش جوشکاری بود، پسر خود را هم به این شغل تشویق میکرد زیرا بیشتر از شغلهای دیگر درآمد داشت اما امروزه فشار روی کارگر زیاد شده و ناچار است که به سمت اسنپ که درآمد بیشتری دارد، برود.
ادامه دارد...
بیشتر بخوانید:
انتهای پیام/ م
نظر شما